Geschiedenis van koffie in Costa Rica

Investeren in de koffie-industrie

Telers en handelaren in de koffie-industrie hebben de Costa Ricaanse economie getransformeerd en bijgedragen aan de modernisering van het land door jonge aspiranten te financieren om in Europa te studeren. Daarnaast zorgde de aanleg van een weg tussen 1844 en 1846, die van de Centrale Vallei naar de haven van Puntarenas leidde, voor een revitalisering van de vallei en het berggebied van de huidige steden Grecia, Palmares, San Ramon en Sarchi, waardoor een nieuwe impuls werd gegeven aan de uitbreiding van de koffieteelt op Costa Ricaanse bodem.

Op dat momentbegon de legende van deGouden Koffieboonde ronde te doen . De koffiehausse, die aanleiding gaf tot een oligarchie die duidelijk meer welvarend was dan anderen, weerspiegelt een onbetwistbare realiteit: koffie bevrijdde Costa Rica van armoede en stelde het in staat om een comfortabelere levensstijl na te streven.

Koffie droeg bij aan vooruitgang

Deinkomsten uit de koffie-industrie in Costa Rica financierden de eerste spoorweg die het land in 1890 met de Atlantische kust verbond, de 'Ferrocarril al Atlántico'. De bouw van het Nationaal Theater van San José zelf, dat in 1897 werd geopend, werd werkelijkheid dankzij koffie.

De gouden koffieboon maakte ook deel uit van de economische basis die van invloed was op het ontstaan van specifieke voorbeelden van "vooruitgang" in Costa Rica in deze periode. San José was een van de eerste steden ter wereld met een elektrisch verlichtingssysteem, na Parijs, Londen en New York. Straatverlichting begon in San José op 9 augustus 1884, met het bestaan door middel van een krachtcentrale geïnstalleerd door Amon Fasileau Duplantier op het terrein van de Tournon koffiefabriek.

De plotselinge neergang

In de 20e eeuw worstelden Costa Ricaanse boeren met de vraag hoe ze zich konden integreren in nieuwe gebieden op de kaart van de koffieteelt en hoe ze de productie konden verhogen. Als reactie op de dreigende verarming van duizenden boeren die niet beschermd waren tegen de wereldwijde financiële crisis van de jaren 1930, nam de Costa Ricaanse regering een reeks maatregelen die de basis legden voor de moderne structuur van de Costa Ricaanse koffieproductie.

Deze maatregelen omvatten de oprichting van het Instituut voor de Verdediging van Koffie (IDECAFE) in 1933, dat later de Koffie Autoriteit werd, wat vandaag de dag het Instituut van Costa Ricaanse Koffie (ICAFE) is. Het belangrijkste doel van dit instituut was het reguleren van de relaties en het bemiddelen tussen de verschillende sectoren van de koffiebusiness.

De noodzaak om de productiviteit te verhogen

Na de Tweede Wereldoorlog groeide de vraag naar Costa Ricaanse koffie, maar de productiviteit van het land daalde. Het was tijd voor het land om fundamentele veranderingen door te voeren. Na een zeer zorgvuldig onderzoeksproces begon het met het vervangen van de hoogtransportieve, laagproductieve 'Typica'- en 'Bourbon' -variëteiten door de kleine 'Caturra'- en 'Catuai' -variëteiten. Deze verandering verhoogde de gewasdichtheid, die steeg van gemiddeld meer dan 1 000 naar 3 000 planten per hectare. Er zijn ook andere belangrijke veranderingen doorgevoerd in de snoeitechnieken en het gebruik van schaduw.

Het succes van de export was gebaseerd op de kwaliteit van de producten.

Ook veranderingen op internationaal niveau speelden een belangrijke rol. Er werd een internationale koffieovereenkomst ingevoerd en daarmee een exportquotasysteem dat een minimumprijs garandeert. Costa Rica richtte zijn inspanningen op het verbeteren van de productietechnieken. Rond 1973 verdubbelde Costa Rica zijn opbrengst tot 1955. Costa Rica staat bovenaan de wereldranglijst van koffieproducenten dankzij het kwaliteitsbeleid van de ICAFE.

Evenredige verdeling van koffieopbrengsten

Koffietelers kregen toegang tot verbeterde koffiebonen, dus stemden ze ermee in om alleen Arabica koffievariëteiten te planten - de overheid stelde een wet op die nog steeds van toepassing is - zolang koffiebomen zich vakkundig kunnen aanpassen aan de bodem-, klimaat- en schaduwomstandigheden, zijn ze beschikbaar. Sterker nog, de fairtradebasis waarop de Costa Ricaanse overheid en de koffie-industrie staan, is dat de exportopbrengsten evenredig worden verdeeld tussen producenten, molenaars en exporteurs, wat heeft geholpen om Costa Rica's positie op de internationale markt verder te consolideren. Dit nationale bedrijfsmodel, bekend als het liquidatiesysteem, is uniek in de wereld.

In Costa Rica heeft het gelijke tred gehouden met

De wereldwijde verandering in consumentengewoonten heeft bijgedragen aan het ontstaan van nieuwe trends in zowel de koffieteelt als de koopvoorkeuren, en ook de veranderende smaak van consumenten in Costa Rica zorgt voor nieuwe uitdagingen die de koffie-industrie zeer serieus neemt. Dit wordt weerspiegeld in de proliferatie van gecertificeerde biologische koffies, met internationale Fair Trade-certificeringen of bekrachtigingen door organisaties zoals UTZ en Rainforest Alliance, die hun goede landbouwpraktijken certificeren, waardoor het watergebruik en andere milieufactoren worden verminderd.

Als gevolg hiervan is er een derde koffiegolf ontstaan: een generatie die geïnteresseerd is in het produceren, verwerken, branden en natuurlijk drinken van koffie van zeer hoge kwaliteit, wat we kennen als keuze- of fijne koffie. Deze cultuur van koffiespecialiteiten, waarbij cupping-experts en consumenten koffie beschouwen als een meesterwerk, zoals wijn, in plaats van als handelswaar, streeft naar de hoogste vorm van culinaire waardering van koffie, zodat men de subtiliteit van smaken, variëteiten en teeltregio kan waarderen - vergelijkbaar met andere consumeerbare plantaardige producten zoals wijn, thee, chocolade en hennep. Kenmerken van third wave koffie zijn onder andere Direct Trade, bonen van hoge kwaliteit en single origin (in tegenstelling tot melanges).